Eitt helsta viðfangsefni ríkisvaldsins allt frá hruni hefur verið að leita leiða til að endureisa gamla fjármálakerfið í óbreyttri mynd. Vegna bágrar stöðu ríkissjóðs hefur ríkisvaldið farið þá leið að láta almenning í landinu borga fyrir þessa endurreisn svo að einhverjir vogunarsjóðir út í heimi græði nógu mikið. Ríkisvaldið skelfur af hræðslu ef eitt hótunarbréf frá lögfræðingi hrægammanna birtist. Ekkert er horft til þess að það voru fjármálastofnanir sem rústuðu landinu með skelfilegum afleiðingum fyrir þjóðina alla.

Með nýjum dómi Hæstaréttar staðfestist að ríkisvaldið gerðist óvenju ósvífið í verktakavinnu sinni fyrir fjármálakerfið. Alþingi samþykkti lög sem brutu stjórnarskrána og tóku rétt af tugþúsundum heimila. Það kom reyndar ekki á óvart þegar haft er í huga að frumvarp laganna var skrifað af bankamanni sem nú er starfsmaður Samtaka fjármálafyrirtækja, einmitt þeirra sömu og sögðu að gengistryggð lán væru ólögleg árið 2001 en sáu ekkert að því að bjóða upp á þau nokkrum árum síðar. Tilgangur lánveitinganna var að sjálfsögðu að auka gróðann með ólögmætum hætti. Hæstiréttur staðfesti það með dómi árið 2010. Þá bar fjármálafyrirtæki að endurgreiða skuldara þá fjárhæð sem það hafði ranglega af honum haft eins og stóð í vaxtalögunum áður en þeim var breytt.

Ég get ekki að því gert, að það fer voðalega í taugarnar á mér, þegar Gylfi Arnbjörnsson, Arnar Sigurmundsson og fleiri varðmenn lífeyrissjóðakerfisins byrja með grátkórinn sinn um að amma gamla eigi að greiða verði lífeyrissjóðirnir krafðir um að taka þátt í lækkun á skuldum heimilanna. Vilhjálmur Bjarnason, fjárfestir, tók síðan undir með kórnum í Silfri Egils í dag. Rök þeirra eru í grófum dráttum að leiðrétting lána upp á 200-250 ma.kr. sé stærsta eignatilfærsla í sögu lýðveldisins, að lífeyrissjóðirnir hafi orðið fyrir svo miklum skaða að bæta yrði þeim sem núna eru að taka lífeyri tjón þeirra, ef frekar yrði bætt á tjónið og síðan hjá Vilhjálmi í Silfrinu, að menn hafi gengið út frá því að kaup lífeyrissjóðanna á bréfum Íbúðalánasjóðs (og forvera hans) væri áhættulaus fjárfesting.

Málið er að hvernig sem á allt er litið, þá eru það yngri sjóðfélagar sem eru að taka á sig tjónið sem lífeyrissjóðirnir urðu fyrir í hruninu og ekki bara í hruninu heldur eru yngri sjóðfélagar líka að taka á rangar forsendur sjóðanna í gegn um tíðina sem hafa í reynd leitt til þess að eldri sjóðfélagar hafa ekki safnað fyrir þeim réttindum sem þeir eru ýmist að fá greidd út eða verið er að lofa að þeir fái greitt út þegar þeir hefja töku lífeyris. Í þessari færslu (sem ég er búinn að ganga með í maganum nokkuð lengi og hefur verið tilbúin í nokkra daga) fer ég yfir það sem ég tel vera mesta eignatilfærsla sem er í gangi á Íslandi í dag og ennþá stærri sem er framundan. Stóra málið er að yngri sjóðfélagar eru að tapa mun hærri upphæðum í kerfinu en þeir eldri.